Onze pelgrimsgids zuster Rebecca, doorgaans heel discreet en diplomatisch, wijst deze interpretatie resoluut van de hand. Haar kloostergemeenschap van de Zaligheden bevindt zich een beetje meer westwaarts in het dorp Nikopolis, en dát is het échte Emmaüs! Van bij de aanvang van onze bedevaart worden wij meteen in de complexiteit van het Heilig Land ondergedompeld…
De abdij, een Frans nationaal domein, is een gewezen commanderij van de kruisvaarders en wordt door de benedictijnen afkomstig uit Bec Hellouin opengehouden. Van meet af aan wisten wij ons getroffen door de sereniteit die binnen de muren heerst en de rust in de binnentuin waar het gedenkteken van Kardinaal Jean-Marie Lustiger staat opgesteld. De abdij oefent een aantrekkingskracht uit op mensen uit alle windrichtingen. Zo klinkt de roepstem van God: “Aanwezig zijn op de plaats van de scheuring tussen kerk en synagoge, de plaats waar de kiemen liggen van alle verdeeldheid en wanklanken onder de christenen”. Deze schijnbare rust laat geenszins vermoeden dat hier jaarlijks miljoenen Joden langskomen. Zo zijn er bijvoorbeeld de jongeren die in de loop van hun militaire dienstplicht hier een ontdekkingstocht doorheen de wereld van de christenen meemaken. Deze jongeren beleven hier vaak een ware schok. De militaire dienstplicht sluit immers meteen aan bij het beëindigen van de middelbare studies. De jonge dienstplichtigen komen hier aan in gevechtskledij en hun horizon is grotendeels alleen maar gekleurd door het politiek conflict in hun land.
De ontdekking dat het geloof van de Arabische christen zijn wortels heeft in het Joodse volk en dat de monniken net als zij de psalmen bidden, opent voor sommigen brede perspectieven. Misschien is dit slechts een druppel water in een oceaan van spanningen! Misschien! Het Heilig Land heeft uiteindelijk niets teveel aan twee Emmaüsplaatsen en aan de vele ontmoetingsplaatsen die kunnen bijdragen tot de val van de scheidingsmuur, die nog steeds hopeloos te hoog is.
Philippe Levêque
Vertaling: Luk De Staercke
